عناوین مهم
بیماری پارکینسون یک اختلال پیشرونده است که سیستم عصبی و قسمت هایی از بدن که توسط اعصاب کنترل می شود را تحت تاثیر قرار می دهد. بیماری پارکینسون یک بیماری دژنراتیو مغزی ( اختلالات دژنراتیو مغز به گروهی از بیماری‌های مغز و اعصاب گفته می‌شود که باعث تخریب سلول‌های مغزی می شوند ) مرتبط با سن است، به این معنی که باعث می‌شود بخش‌هایی از مغز فرد دچار اختلالات شود. بیشتر به دلیل ایجاد کندی حرکات، لرزش، مشکلات تعادل و موارد دیگر شناخته شده است. بیشتر موارد به دلایل نامعلومی اتفاق می افتد، اما برخی ارثی هستند.
علائم به آرامی شروع می شود. اولین علامت ممکن است لرزش خفیف فقط در یک دست باشد. لرزش شایع است، اما این اختلال همچنین ممکن است باعث سختی یا کندی حرکت شود. در مراحل اولیه بیماری پارکینسون، ممکن است علائم ظاهری کمی داشته باشد یا اصلاً ظاهر نشود. ممکن است گفتار شما نرم یا نامفهوم شود. علائم بیماری پارکینسون با پیشرفت بیماری در طول زمان بدتر می شود.
اگرچه بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، داروها ممکن است علائم شما را به میزان قابل توجهی بهبود بخشند. گاهی اوقات، جراح مغز و اعصاب ممکن است جراحی را برای تنظیم مناطق خاصی از مغز و بهبود علائم شما پیشنهاد کند.
بیماری پارکینسون چیست؟
بیماری پارکینسون وضعیتی است که در آن بخشی از مغز شما خراب می شود و در طول زمان علائم شدیدتری ایجاد می کند. در حالی که این وضعیت بیشتر به دلیل تأثیر آن بر کنترل، تعادل و حرکت عضلانی شناخته شده است، همچنین می‌تواند طیف وسیعی از اثرات دیگر را بر حواس، توانایی تفکر، سلامت روان و موارد دیگر ایجاد کند.
بیماری پارکینسون چه کسانی را تحت تأثیر قرار می دهد؟
خطر ابتلا به بیماری پارکینسون به طور طبیعی با افزایش سن افزایش می یابد و میانگین سنی که در آن شروع می شود 60 سالگی است. در مردان و افرادی که در بدو تولد به آنها ژن مذکر اختصاص داده شده است (AMAB) کمی بیشتر از زنان و افرادی که در بدو تولد ژن مونث تعیین شده اند (AFAB) شایع است. در حالی که بیماری پارکینسون معمولاً مرتبط با سن است، ممکن است در بزرگسالان تا 20 سالگی نیز اتفاق بیفتد (اگرچه این مورد بسیار نادر است ).
علائم بیماری پارکینسون
علائم بیماری پارکینسون برای هرکسی می تواند متفاوت باشد. علائم اولیه ممکن است خفیف باشد و مورد توجه قرار نگیرد. علائم اغلب از یک طرف بدن شروع می‌شود و معمولاً در آن طرف بدتر باقی می‌ماند، حتی پس از شروع علائم روی اندام‌های هر دو طرف.
علائم پارکینسون ممکن است شامل موارد زیر باشد:
لرزش : لرزش ریتمیک معمولاً در یک اندام، اغلب از دست یا انگشتان شما شروع می شود.
حرکت آهسته : معروف به حرکت برادی کینزی ، با گذشت زمان، بیماری پارکینسون ممکن است حرکت شما را کند کند و کارهای ساده را دشوار و وقت گیر کند. ممکن است هنگام راه رفتن قدم های شما کوتاه تر شوند. ممکن است بلند شدن از روی صندلی سخت باشد. هنگام تلاش برای راه رفتن، ممکن است پاهای خود را بکشید یا به هم بزنید.
ماهیچه های سفت : سفتی عضلات ممکن است در هر قسمتی از بدن شما رخ دهد. سفت شدن ماهیچه ها می تواند دردناک باشد و دامنه حرکتی شما را محدود کند.
اختلال در وضعیت و تعادل : وضعیت بدن شما ممکن است خمیده شود. یا ممکن است در اثر بیماری پارکینسون زمین بخورید یا مشکلات تعادلی داشته باشید.
از دست دادن کنترل حرکات خودکار : ممکن است توانایی شما در انجام حرکات ناخودآگاه کاهش یافته باشد، از جمله پلک زدن، لبخند زدن یا چرخاندن دستان خود هنگام راه رفتن.
تغییر گفتار : ممکن است قبل از صحبت کردن، آهسته یا سریع صحبت کنید، بدگویی کنید یا تردید کنید. گفتار شما ممکن است بیشتر یکنواخت باشد تا اینکه الگوهای گفتاری معمولی داشته باشد.
مشکل در نوشتن : ممکن است نوشتن سخت شود و نوشته شما کوچک به نظر برسد.
مراحل بیماری پارکینسون
بیماری پارکینسون ممکن است سال ها یا حتی دهه ها طول بکشد تا عوارض شدیدی ایجاد کند. امروزه، مقیاس رتبه‌بندی بیماری پارکینسون مدل MDS-UPDRS است که چهار حوزه مختلف را بررسی می کند که چگونه بیماری پارکینسون بر شما تأثیر می گذارد که عبارتند از:
بخش اول: جنبه های غیر حرکتی تجربیات زندگی روزمره. این بخش به علائم غیرحرکتی مانند زوال عقل، افسردگی، اضطراب و سایر مسائل مربوط به توانایی ذهنی و سلامت روان می پردازد. همچنین سوالاتی در مورد درد، یبوست، بی اختیاری، خستگی و غیره می پرسد.
بخش دوم : جنبه های حرکتی تجربیات زندگی روزمره. این بخش تأثیرات روی وظایف و توانایی های مرتبط با حرکت را پوشش می دهد. این شامل توانایی شما برای صحبت کردن، غذا خوردن، جویدن و بلعیدن، لباس پوشیدن و حمام کردن در صورت لرزش و موارد دیگر است.
بخش سوم : معاینه حرکتی. یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی از این بخش برای تعیین اثرات مربوط به سرعت بیماری پارکینسون استفاده می کند. معیارها تأثیرات را بر اساس نحوه صحبت کردن، حالات چهره، سختی در راه رفتن و سرعت راه رفتن، تعادل، سرعت حرکت، لرزش و غیره اندازه گیری می کنند.
بخش چهارم: عوارض حرکتی. این بخش تعیین می کند علائم بیماری پارکینسون چقدر بر زندگی شما تأثیر می گذارد. این شامل مدت زمانی است که شما هر روز علائم خاصی دارید و اینکه آیا این علائم بر نحوه گذراندن وقت شما تأثیر می گذارد یا خیر.
علل بیماری پارکینسون
در بیماری پارکینسون، سلول های عصبی خاصی به نام نورون ها در مغز به تدریج تجزیه می شوند یا می میرند. بسیاری از علائم پارکینسون به دلیل از دست دادن نورون هایی است که یک پیام رسان شیمیایی در مغز شما به نام دوپامین تولید می کنند. هنگامی که سطح دوپامین کاهش می یابد، باعث فعالیت نامنظم مغز می شود که منجر به مشکلات حرکتی و سایر علائم بیماری پارکینسون می شود.
علت بیماری پارکینسون ناشناخته است، اما به نظر می رسد عوامل متعددی در آن نقش دارند، از جمله:
- ژن ها
- محرک های زیست محیطی
تشخیص و آزمایشات بیماری پارکینسون
تشخیص بیماری پارکینسون بیشتر یک فرآیند بالینی است، به این معنی که به شدت به مهارت ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی متکی است که علائم شما را بررسی کند، سوالاتی بپرسد و سابقه پزشکی شما را بررسی کند. برخی از آزمایش‌های تشخیصی و آزمایشگاهی امکان‌پذیر است، اما این آزمایش‌ها معمولاً برای رد سایر شرایط یا علل خاص مورد نیاز است.
اما بیشتر آزمایش‌های آزمایشگاهی ضروری نیستند مگر اینکه به درمان بیماری پارکینسون پاسخ ندهند، که می‌تواند نشان‌دهنده بیماری دیگری باشد.
چه آزمایشاتی برای تشخیص این عارضه انجام خواهد شد؟
هنگامی که ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی به بیماری پارکینسون مشکوک هستند یا نیاز به رد سایر شرایط دارند، آزمایش های مختلف تصویربرداری و تشخیصی امکان پذیر است. این موارد عبارتند از:
- آزمایش‌های خون (اینها می‌توانند به رد سایر اشکال پارکینسونیسم کمک کنند).
- توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن.
- آزمایش ژنتیک
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI).
- اسکن توموگرافی گسیل پوزیترون (PET).
مدیریت و درمان بیماری پارکینسون
در حال حاضر، بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، اما راه های متعددی برای مدیریت علائم آن وجود دارد. بسته به علائم خاص و نحوه عملکرد برخی درمان‌ها، درمان‌ها نیز می‌توانند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشند. داروها راه اصلی برای درمان این بیماری هستند.
یک گزینه درمانی ثانویه، جراحی برای کاشت دستگاهی است که جریان الکتریکی ملایمی را به بخشی از مغز شما می رساند (این به عنوان تحریک عمیق مغز شناخته می شود). همچنین برخی از گزینه‌های تجربی مانند درمان‌های مبتنی بر سلول‌های بنیادی وجود دارد، اما در دسترس بودن آنها اغلب متفاوت است و بسیاری از آنها برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون گزینه‌ای درمانی نیستند.
چه داروها و درمان هایی استفاده می شود؟
درمان های دارویی برای بیماری پارکینسون به دو دسته تقسیم می شوند: درمان های مستقیم و درمان های علائم. درمان های مستقیم خود پارکینسون را هدف قرار می دهد. درمان های علائمی فقط اثرات خاصی از بیماری را درمان می کند.
چندین دارو علائم خاص بیماری پارکینسون را درمان می کنند. علائم درمان شده اغلب شامل موارد زیر است:
- اختلال نعوظ و جنسی
- خستگی یا خواب آلودگی
- یبوست
- مشکلات خواب
- افسردگی
- زوال عقل
- اضطراب
- توهم و سایر علائم روان پریشی
تحریک عمیق مغز
در سال‌های گذشته، جراحی گزینه‌ای بود برای آسیب رساندن عمدی و زخمی شدن بخشی از مغز که به دلیل بیماری پارکینسون دچار اختلال شده بود. امروزه، همین اثر با استفاده از تحریک عمقی مغز امکان پذیر است، که از یک دستگاه کاشته شده برای رساندن جریان الکتریکی ملایم به همان نواحی استفاده می کند. مزیت اصلی این است که تحریک عمقی مغز برگشت پذیر است، در حالی که آسیب عمدی زخم قابل برگشت نیست. این رویکرد درمانی تقریباً همیشه یک گزینه در مراحل بعدی بیماری پارکینسون است، زمانی که درمان با لوودوپا کمتر می شود، و در افرادی که لرزش دارند که به نظر می رسد به داروهای معمول پاسخ نمی دهد.
درمان های تجربی پارکینسون
محققان در حال بررسی درمان های احتمالی دیگری هستند که می تواند به درمان بیماری پارکینسون کمک کند. در حالی که اینها به طور گسترده در دسترس نیستند، اما به افراد مبتلا به این شرایط امید می دهند. برخی از رویکردهای درمانی تجربی عبارتند از:
- پیوند سلول های بنیادی
- درمان های ترمیم کننده نورون
- ژن درمانی و درمان های هدفمند ژنی
پیشگیری از بیماری پارکینسون
از آنجایی که علت پارکینسون ناشناخته است، هیچ راه اثبات شده ای برای پیشگیری از این بیماری وجود ندارد. برخی تحقیقات نشان داده اند که ورزش منظم هوازی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد.
برخی تحقیقات دیگر نشان داده است که افرادی که کافئین مصرف می کنند ( که در قهوه، چای و کولا وجود دارد) کمتر از افرادی که آن را نمی نوشند به بیماری پارکینسون مبتلا می شوند. چای سبز همچنین با کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون مرتبط است. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا کافئین از ابتلا به پارکینسون محافظت می کند یا به طریق دیگری مرتبط است. در حال حاضر شواهد کافی وجود ندارد که نشان دهد نوشیدنی های کافئین دار از پارکینسون جلوگیری می کند.
